Bach, Engelse suite nr. 2

Martha Argerich. Ze speelt snel, intens, vol gevoel. Het oogt sensueel.
Ivo Pogorelich. Hij speelt streng, technisch briljant, mathematisch. Misschien wel precies zoals Bach het in zijn hoofd had.

Toen hij in 1980 niet de erkenning kreeg van de voltallige jury van het Chopin Concours en in de derde ronde naar huis werd gestuurd, stapte een boze Martha Argerich op. "Pogorelich is een genie", zei ze.

Ivo Pogorelich stopte in 1996, na de dood van zijn pianodocente, die ook zijn geliefde was, met spelen. Pas jaren later trad hij weer op.

 

Eenzaamheid als offensief

In Duitsland is het nieuwe boek van de schrijver Botho Strauß verschenen: Lichter des Toren. Der Idiot und seine Zeit. Een zoektocht naar eenzaamheid en inspiratie.

Op literaturkritik.de lees je mijn recensie van dit boek.

Rätselhaft, obskur und inspiriert von großen Einzelgängern – so präsentiert sich Strauß in „Lichter des Toren“. Trotz der Verschlossenheit, die mit der Eremiten-Perspektive verbunden ist, sind die Gedanken reich und lesenswert – gerade durch ihren Widerstand gegen Auffassungen, die uns vertraut geworden sind. Strauß ist sich seiner Radikalität bewusst, und findet dafür eine ebenso leichte wie zauberhafte Wendung: „Man kann in die Einsamkeit nur gehen als in eine unerhörte Offensive.