De herinneringscultuur van de Tweede Wereldoorlog

In november 2010 hield het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie het congres De herinneringscultuur van de Tweede Wereldoorlog. Een aantal lezingen is nu verschenen in het tijdschrift Biografie Bulletin. De onderzoekers gaan in op (auto)biografieën in en na de oorlog, en de begrippen ‘goed’ en ‘fout’:
- Benien van Berkel: De autobiografie van een landverrader
- Joke Corporaal: Het gecensureerde leven van Anne Wadman (1919-1997)
- Jerker Spits: Herinnering als provocatie. De autobiografieën van Christa Wolf en Thomas Bernhard

Recensie van Ellen Heijmerikx, Wij dansen niet

Als Janne en IJze op een woensdagmiddag uit school komen, is de radio verdwenen van het dressoir. De platenspeler is weg, en een spreuk in een lijst verkondigt: ‘De Here is mijn herder, mij ontbreekt niets’. Als het gezin in Ellen Heijmerikx’ roman zich bekeert tot het behoudende christendom, verdwijnen strikken van jurken en mag Janne niet langer meedoen aan toneelstukken en danslessen: ‘Wij dansen niet’. In de moestuin begraven Janne en IJze hun oude kleding. Janne en haar oudere broer spelen na wat zij de ‘broeders’ hebben zien doen: ‘Eerst leer je het verschil zien tussen goed en kwaad en daarna leg je alles wat kwaad is af. Dat doe je uit, zoals je een jas uitdoet. Dan word je een nieuw mens. Een mens zonder zonden. Een zegen voor je omgeving.’

De hele recensie lees je hier.

Recensie van Mathijs Deen, Brutus heeft honger

Brutus heeft honger telt 96 bladzijdes: 44 miniaturen van zo’n anderhalve bladzijde, waarin Mathijs Deen een historisch personage verbindt met een maaltijd. Hij voert als personages in deze kleine close-ups van de geschiedenis onder andere Adam, Brutus, Karel de Grote en Willem van Oranje op, maar ook een anonieme toeschouwer in een Romeinse arena, een tamboer in het Rampjaar 1672 en een boerenzoon die het oog van Johan de Witt inslikt.

De hele recensie lees je hier.